മുപ്പതു കഴിഞ്ഞാൽ ...?

മുപ്പതു കഴിഞ്ഞാൽ സ്ത്രീകൾ അവരെ കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചു തുടങ്ങും... അപ്പോഴാണ് പഴയ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചു അവർ ബോധവതികളാവുക എന്ന് എന്നോട് ഒരു സുഹൃത്ത് കഴിഞ്ഞ ദിവസം പറഞ്ഞു. മനഃശാസ്ത്രപരമായി നോക്കിയാൽ ശരിയായിരിക്കും childhood- adolescent- adulthood കോലാഹലങ്ങൾക്കു ശേഷം ശരിക്കും കാണിച്ചുകൂട്ടിയതിനെക്കുറിച്ചൊക്കെ ബോധവതികളാകുന്നത് അപ്പോഴായിരിക്കും...ആണോ ? അപ്പൊ പുരുഷന്മാർക്കോ..?

ഇതിലെ വാസ്തവം എന്തെന്നാൽ , കുട്ടിക്കാലവും കൗമാരക്കാലവും നന്നായി ആസ്വദിച്ച് ശേഷം വിവാഹ ജീവിതത്തിലേക്ക് കടക്കുന്ന ഇവർ പിന്നീട് ഉത്തരവാദിത്വങ്ങളിലേക്ക് പോകുമ്പോൾ ഉണ്ടാകുന്ന വീർപ്പുമുട്ടലുകളിൽ നിന്നും ഉടലെടുക്കുന്നതാണ് ഈ ബോധം. കുട്ടിക്കാലം വേണ്ടത്ര ആഘോഷിക്കപ്പെടാതെ ജീവിതത്തിന്റെ യാഥാർഥ്യങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കി വളർന്നു വരുന്ന കുട്ടികളുമുണ്ട്. എങ്ങനെയായാലും വിവാഹശേഷം സ്ത്രീകൾ വേതനരഹിത വീട്ടുജോലിക്കാരാകുമ്പോഴാണ് ആദ്യമൊക്കെ ഈ മാറ്റം ഉൾക്കൊണ്ടാൽ പോലും കുറച്ചു വർഷങ്ങൾ കഴിയുമ്പോഴേക്കും ജീവിതം തന്നെ വെറുത്തുപോകുന്ന അവസ്ഥയിലേക്കെത്തുന്നത്. അവിവാഹിതകൾ സ്വാതന്ത്രരായതുകൊണ്ട് അവരെക്കുറിച്ചു ഞാൻ ഇപ്പോൾ പറയുന്നില്ല.

എന്റെ സുഹൃത്തുക്കളിൽ ചിലർ, പഠിച്ചില്ലായെന്നും ജോലി നേടിയില്ലായെന്നും പഠിച്ചിട്ടും ജോലി നേടാൻ പറ്റിയില്ലായെന്നുമൊക്കെയുള്ള കഥകളും ഇനി ജോലി നേടിയവർ ജോലിയും വീട്ടിലെ ഉത്തരവാദിത്വങ്ങളും ഒരുമിച്ചു കൊണ്ടുപോകുമ്പോ അനുഭവിക്കുന്ന ബുദ്ധിമുട്ടുകളും എന്നോട് പങ്കുവക്കാറുണ്ട്. ഞങ്ങളുടെ ഫോൺ സംഭാഷണങ്ങളിൽ പലതും ഇത്തരത്തിലുള്ള ചർച്ചകളും വിഷമങ്ങൾ പരസ്പരം പങ്കുവെക്കലുമാകും ഉണ്ടാവുക(ഇടക്ക് പഴയ പല തമാശകളും). പഠിച്ച മേഖലയിലെ ഏതെങ്കിലുമൊക്കെയുള്ള തെഴിൽ സാധ്യതകളെ പറ്റിയും ഞങ്ങൾ സംസാരിക്കാറുണ്ട്. എല്ലാവർക്കും ആഗ്രഹമുണ്ട്.. ശ്രമിച്ചാൽ നടക്കും എന്ന വിശ്വാസവുമുണ്ട്.. പക്ഷേ .. എന്താണൊരു പക്ഷെ എന്നല്ലേ? പറയാം.. ആരും സ്വതന്ത്രരല്ല അത്ര തന്നെ. എന്താ കാര്യം ? വിവാഹിതരായിപ്പോയി, കുടുംബിനികളായിപ്പോയി , മക്കളുണ്ടായിപ്പോയി.. അദൃശ്യമായ ഒരു ചങ്ങലയാൽ ബന്ധനസ്ഥരാണവർ. ഞങ്ങൾ നേരിടുന്ന കുറേ ചോദ്യങ്ങളുണ്ട്.. നീ ഇനി എന്തിനാണ് പഠിക്കുന്നത്, നിനക്ക് എന്തിനാ വേറെ ജോലി.. വീട്ടിലെ കാര്യങ്ങളൊക്കെ പിന്നെ ആരു നോക്കും, നിനക്ക് എന്താണിവിടെ ഒരു കുറവ്, ഭക്ഷണമില്ലേ, വസ്ത്രമില്ലേ വെറുതെ വീട്ടിലിരുന്നാൽ മതിയല്ലോ..എന്തിനാ വേറെ enjoyments..

വിവാഹം കഴിഞ്ഞ.. സ്വന്തമായി വരുമാനമില്ലാത്ത എല്ലാ സ്ത്രീകൾക്കും മനസ്സിലാവും ഈ ചോദ്യങ്ങൾ എത്രത്തോളം വേദനിപ്പിക്കുന്നുവെന്ന്

ഭർത്താവ് സമ്മതിക്കുന്നില്ല, ഭർത്താവിനെ നോക്കണം അല്ലെങ്കിൽ മക്കളെ നോക്കണം, താനില്ലെങ്കിൽ വീട്ടിലെ കാര്യങ്ങൾ ഒന്നും നടക്കില്ല, ഭർത്താവ് ഭാര്യ ഉണ്ടാക്കിയ ഭക്ഷണം മാത്രമേ കഴിക്കുകയുള്ളൂ, അത് ഭാര്യ തന്നെ വിളമ്പിക്കൊടുക്കണം, പഠിക്കാൻ പോകാൻ പണമില്ല .. ഇങ്ങനെയുള്ള കാരണങ്ങളാണ് വിവാഹ ശേഷം തുടർന്ന് പഠിക്കുന്നതിൽ നിന്നും സ്വന്തമായി ഒരു തൊഴിൽ നേടുന്നതിൽ നിന്നും സ്ത്രീകളെ പിന്തിരിപ്പിക്കുന്നത്. ഞാൻ ചോദിക്കട്ടെ ഇവരൊക്കെ എന്താ ഇത് വിവാഹത്തിന് മുൻപ് ചിന്തിക്കാത്തത്..? യാതൊരു ഉത്തരവാദിത്വങ്ങളും ഇല്ലാതിരുന്ന ഇത്രയും നാൾ എന്താ പഠിക്കാതിരുന്നത് ? എന്താ സ്വന്തമായി ഒരു വരുമാന മാർഗം കണ്ടെത്താതിരുന്നത് ? ഒരു ജോലി കിട്ടിയിട്ടു മതി വിവാഹം എന്ന് എന്താ തീരുമാനിക്കാതിരുന്നത് ? കാരണങ്ങൾ പലതാണ്.. ലോകം എത്ര പുരോഗമിച്ചു എന്ന് പറഞ്ഞാലും സമൂഹം സ്ത്രീകളുടെ മേൽ ചാർത്തിക്കൊടുത്ത ഒരു കിരീടമുണ്ട്.. പുരുഷന്മാർക്കും. പുരുഷന്മാർക്ക് പൂർണ അധികാരവും സ്വാതത്ര്യവും ധന സമ്പാദനവുമൊക്കെയാണെങ്കിൽ അപ്പുറത്ത് സ്ത്രീകൾക്ക് അടുക്കളപ്പണിയും അടിമത്വവും. അതൊക്കെ പണ്ടല്ലേ ഇപ്പൊ അങ്ങനെയൊന്നുമില്ല എന്ന് പലരും പറയുമെങ്കിലും 90 ശതമാനം ആളുകളും ഈ സമ്പ്രദായത്തിൽ നിന്ന് മാറിയിട്ടില്ല എന്നതാണ് സത്യം. അത് പട്ടണത്തിലായാലും ഗ്രാമത്തിലായാലും എത്ര പുരോഗമനം പറയുന്ന മനുഷ്യനായാലും ഈ ഒരു മനോഭാവത്തിൽ യാതൊരു മാറ്റവുമില്ല. ഇതിലെ തമാശ എന്തെന്നാൽ സ്ത്രീകളാണ് മാറാൻ തയാറാവാത്തത് എന്നതാണ്

എന്നെന്നും അടിമകളായിരിക്കാനാണ് അവർക്കിഷ്ടം. ഇങ്ങനെ കുറേപേർ ഉള്ളത് കാരണം ഈ വ്യവസ്ഥയിൽ മാറ്റം വരണമെന്ന് ആഗ്രഹിക്കുകയും പ്രവർത്തിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന സ്ത്രീകൾ 'ഫെമിനിസ്റ്റുകളായി' മുദ്രകുത്തപ്പെടുന്നു. സ്ത്രീകൾ തന്നെയാണ് സ്ത്രീകളുടെ ശത്രുക്കൾ എന്ന് മുൻപ് പലരും പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അനുഭവത്തിൽ വന്നപ്പോൾ മനസ്സിലായി.

ഇവിടെയാണ് pre marital counselling ന്റെയും parenting programs ന്റെയും പ്രസക്തി. ആൺകുട്ടിയായാലും പെൺകുട്ടിയായാലും കുട്ടികളെ മാതാപിതാക്കളുടെ സഹായത്തോടെ സ്വയം തീരുമാനമെടുക്കാൻ ചെറുപ്പം മുതലേ ശീലിപ്പിക്കണം. സ്‌കൂൾ കാലഘട്ടം മുതൽ ഒരു ലക്ഷ്യ ബോധത്തോടെയാണ് കുട്ടികൾ വളരേണ്ടത്. അതിനായി അവരുടെ കഴിവുകൾ കണ്ടെത്താനും അവ വളർത്തിക്കൊണ്ടുവരാനും മാതാപിതാക്കൾ തന്നെയാണ് സഹായിക്കേണ്ടത്. പക്ഷെ സഹായം അമിതമായിട്ട് പലയിടത്തും കാണുന്നത് പഠിത്തത്തിന്റെ പേരിൽ പീഡനങ്ങളാണ്. കർശനമായ നിയന്ത്രണങ്ങളും ശിക്ഷകളും വഴക്കും. മാത്രമല്ല ഇത് കഴിഞ്ഞിട്ട് മാതാപിതാക്കൾ തമ്മിൽ വേറെ വഴക്ക്. ഇതെല്ലാം കുട്ടിയുടെ സ്വഭാവ രൂപീകരണത്തെ പ്രതികൂലമായാണ് ബാധിക്കുന്നത്, പിന്നെയോ.. ലക്ഷ്യ ബോധം പോയിട്ട് പഠനത്തെ പോലും വെറുത്തുപോകുന്ന തരത്തിൽ ആ കുട്ടി മാറും.

ഒരു കുഞ്ഞു ജനിക്കുമ്പോ ഒരു അച്ഛനും അമ്മയും കൂടിയാണ് ജനിക്കുന്നതെന്നു കേട്ടിട്ടില്ലേ? അച്ഛനും അമ്മയും മാത്രമാണോ ജനിക്കുന്നത് ? മുത്തശ്ശനും മുത്തശ്ശിയും ചേട്ടനും ചേച്ചിയും അങ്കിളും ആന്റിയും ഒക്കെ ജനിക്കുന്നില്ലേ ? ഇവരെല്ലാം കുട്ടിയുടെ സ്വഭാവ രൂപീകരണത്തിലും മാനസികാരോഗ്യത്തിലും ചെറുതായെങ്കിലും പങ്കുവഹിക്കുന്നുണ്ട്. കുഞ്ഞു ജനിക്കുന്നതിനു മുൻപ് തന്നെ ഇവർക്കൊക്കെ ആവശ്യമായ രീതിയിൽ ഒരു മുൻകരുതൽ പോലെയെങ്കിലും കുറച്ചു കാര്യങ്ങളിൽ ശരിയായ ധാരണ ഉണ്ടാവേണ്ടണ്ടതുണ്ട് എന്ന് എനിക്ക് പലപ്പോഴും തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. കാരണം ബന്ധുക്കളുടെയൊക്കെ വീടുകളിൽ പോകുമ്പോൾ എല്ലാവരും പറയുന്നത് കേൾക്കാറുണ്ട്, കുട്ടികൾ അനുസരിക്കുന്നില്ല, പഠിക്കുന്നില്ല, സ്‌കൂളിൽ പോകാൻ മടിയാണ്, മറ്റുള്ളവരെ ഉപദ്രവിക്കുന്നു, ആളുകളുടെ മേൽ തുപ്പുന്നു, നഖം കടിക്കുന്നു, സംസാരം കൂടുതലാണ്, കുരുത്തക്കേടാണ്, മുതിർന്നവരോട് മോശമായി സംസാരിക്കുന്നു... തുടങ്ങി പരാതികൾ അവസാനിക്കുന്നില്ല. ഇതിനൊക്കെ കാരണം ഈ പറയുന്ന മാതാപിതാക്കളോ മറ്റ് ബന്ധുക്കളോ തന്നെയാണ്. Over protectiveness, over controlling, punishment, മറ്റുള്ളവരുടെ മുന്നിൽ വച്ച് തെറ്റുകൾ പറഞ്ഞ്‌ അപമാനിക്കൽ, കളിയാക്കൽ ഇവയൊക്കെ കുട്ടികളെ negatively affect ചെയ്യും എന്ന് അവർക്കറിയില്ല. പ്രത്യേകിച്ച് പ്രായമായവരെ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കാൻ വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടാണ്.

ചെറുപ്പം മുതലേ തന്നെ, ലക്ഷ്യ ബോധമുണ്ടാക്കാനും സ്വയം ഉചിതമായ തീരുമാനമെടുക്കാനും സഹജീവികളോട് അനുകമ്പയോട് കൂടി പെരുമാറാനും പണത്തിന്റെ മൂല്യമറിഞ്ഞു വളരാനും കുട്ടികൾ ശീലിച്ചാൽ പിന്നീട് അവർക്ക് അവരുടെ ലക്ഷ്യത്തിലേക്കെത്താനും സ്വയം പര്യാപ്തതയിലെത്താനും തീരുമാനങ്ങളെടുക്കാനും ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാവില്ല. എന്നാൽ അവരുടെ കുട്ടിത്തം നഷ്ടപ്പെടുത്താനും പാടില്ല. പക്ഷെ ഇതൊക്കെ ഈ പറയുന്നത് പോലെ അത്ര എളുപ്പമല്ല. കാരണം കുറച്ചുപേർ മാത്രം നന്നാവാൻ തീരുമാനിച്ചാൽ പോരല്ലോ. നിലവിലെ സംവിധാനത്തിന് കുറച്ചെങ്കിലും മാറ്റം വരണമെങ്കിൽ ഓരോരുത്തരും സ്വയം മാറാൻ തയാറാവണം. അതിനായി premarital-parenting couselling പോലുള്ള ക്ലാസ്സുകളൊക്കെ സാധാരണക്കാരായ ജനങ്ങളിലേക്കെത്തണം, ഗ്രാമങ്ങളിലെ നിരക്ഷരരിലേക്കെത്തണം. ചിലപ്പോ തോന്നും വിദ്യാഭ്യാസത്തിനു ഇതിലൊന്നും വല്യ റോളില്ലെന്ന്.. പുനർജനിക്കുമെന്നു വിശ്വസിച്ചു മക്കളുടെ ശിരച്ഛേദം ചെയ്യുന്ന വിദ്യാസമ്പന്നരും നമുക്കിടയിലുണ്ട്..

ആൺകുട്ടിയായാലും പെൺകുട്ടിയാലും ഒരു strong personality formation നടക്കണമെങ്കിൽ അതിനു മുൻപത്തെ രണ്ടു തലമുറകൾ കൂടി വിചാരിക്കണം. എന്നാൽ മാത്രമേ ഒരു വിവാഹ ജീവിതത്തിലേക്ക് കടക്കുമ്പോഴും അവർക്ക് പക്വമായ തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കാൻ സാധിക്കൂ. പങ്കാളികൾ തമ്മിലുള്ള സ്നേഹബന്ധവും പരസ്പര ബഹുമാനവും നിലനിൽക്കൂ. മുപ്പതുകളിലല്ല തിരിച്ചറിവുണ്ടാകേണ്ടത്. ഓരോ പ്രായത്തിലും അതിന്റേതായ രീതിയിലുള്ള ശാരീരിക വളർച്ചക്കൊപ്പം മാനസിക വളർച്ചയും കുട്ടികളിൽ ഉണ്ടാവേണ്ടതുണ്ട്. ശാരീരികമായ വളർച്ച തനിയെ ഉണ്ടായിക്കോളും പോഷകങ്ങൾ അടങ്ങിയ ഭക്ഷണം കൂടി കൊടുത്താൽ ശാരീരികാരോഗ്യം നല്ലതാകും. പക്ഷ മാനസികാരോഗ്യത്തിന് വേണ്ട പോഷകങ്ങൾ കിട്ടേണ്ടത് മാതാപിതാക്കളുടെ അല്ലെങ്കിൽ കുട്ടിയെ വളർത്തുന്ന ആളുടെ പെരുമാറ്റത്തിൽ നിന്നാണ്.

Early adulthood stage (20-40 years of age) ന്റെ തുടക്കത്തിലാണ് ഒരു സ്വയം വിചാരണയൊക്കെ തുടങ്ങുന്നത്. പക്ഷെ കോളജ് ലൈഫ്, പഠിത്തം, financial crisis, ഒപ്പം fantacy world imagination തുടർന്ന് വിവാഹം(ചിലപ്പോ അതിലും നേരത്തേ തന്നെ). ഇതിനിടക്ക് പലപ്പോഴും സ്വയം വിചാരണയും കുറേയേറെ തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കാനും ഒക്കെയുള്ള ചിന്തകൾ വന്നേക്കാം. എന്നാൽ അതൊന്നും എളുപ്പത്തിൽ നടപ്പാക്കാൻ പറ്റുന്ന സാഹചര്യത്തിലായിരിക്കില്ല അവർ.

വളർച്ചയുടെ ഈ ഘട്ടത്തിൽ പലതരത്തിലുള്ള മാറ്റങ്ങൾ അവർക്ക് സംഭവിക്കുന്നുണ്ട് (physical,cognitive and psychosocial changes). ഓരോരുത്തരുടെയും സാഹചര്യം വ്യത്യസ്തമാണ്. മാതാപിതാക്കളുടെ അല്ലെങ്കിൽ ആരാണോ കുട്ടിയെ നോക്കുന്നത് അവരുടെ ജീവിത സാഹചര്യങ്ങളും പെരുമാറ്റ രീതികളും കുട്ടിയുടെ മാനസികാരോഗ്യത്തെ പോസിറ്റീവ് ആയും നെഗറ്റീവ് ആയും സ്വാധീനിക്കും. ചെറുപ്പം മുതൽ കുട്ടികൾ aim oriented ആയി തന്നെ വളരണം. സ്വയം തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കാൻ അവരെ പ്രാപ്തരാക്കണം അതിനായി വീട്ടിൽ നടക്കുന്ന ഓരോ കാര്യങ്ങളിലും അവരെ കൂടി ഉൾപ്പെടുത്തണം. അതോടൊപ്പം വ്യക്തി സ്വാതന്ത്ര്യത്തെക്കുറിച്ചും സമൂഹത്തിൽ നമ്മൾ പാലിക്കേണ്ട മര്യാദകളും സഹജീവി സ്നേഹവും കുട്ടി പഠിച്ചിരിക്കണം (personal and social values). എന്നാൽ മാത്രമേ വിവാഹ ജീവിതത്തിലേക്ക് കടക്കുമ്പോൾ ഭരിക്കുന്നവനും ഭരിക്കപ്പെടേണ്ടവളും എന്ന മനോഭാവം ഇല്ലാതെ ജീവിത പങ്കാളി എന്ന മനോഹരമായ ആശയത്തെ അവർക്ക് ഉൾക്കൊള്ളാൻ സാധിക്കൂ. ഇന്ന് ഒരുപാട് ആളുകൾ ഈ രീതിയിൽ മനോഹരമായി അവരുടെ വൈവാഹിക ജീവിതം ആസ്വദിക്കുന്നുണ്ട്. എന്നാൽ ഇന്നും പഴമയുടെ മഹത്വം പറഞ്ഞു നടക്കുന്ന കുറെ പേർക്ക് ഇത് ഒരിക്കലും ഉൾക്കൊള്ളാൻ പറ്റാത്ത വളരെ കുഴപ്പം പിടിച്ച new gen ആശയമാണ്. സ്ത്രീകളാണ് അതിൽ മുന്നിൽ. ഇന്നും ഭർത്താവിനും ആണ്മക്കൾക്കും കൊടുത്തിട്ടു മിച്ചം വരുന്ന ആഹാരം മാത്രം കഴിച്ചു തൃപ്തിപ്പെടുന്ന സ്‌ത്രീകൾ ഉണ്ടെന്നു പറഞ്ഞാൽ വിശ്വസിക്കുമോ, എന്നാൽ ഉണ്ട്. 'ഭർത്താവ്' എന്തെങ്കിലും പൊട്ടത്തരങ്ങൾ പറഞ്ഞാൽ പോലും ഒന്നും മിണ്ടാതെ അനുസരിക്കുന്ന സ്ത്രീകൾ..വീട്ടിലെ മുഴുവൻ ജോലിയും ഒരു പരാതിയും കൂടാതെ ഒരു കടമ പോലെ ചെയ്ത്‌.. ഭർത്താവ് പറയുന്ന കുറ്റങ്ങളും കേട്ട്.. നല്ല ഭക്ഷണമെല്ലാം ഭർത്താവിന് കൊടുത്തിട്ട് മിച്ചം വരുന്നത് മാത്രം കഴിച്ച് ത്യാഗ പൂർണമായ ജീവിതം നയിക്കുന്ന സ്ത്രീകൾ. അവർ അതിൽ അഭിമാനം കൊള്ളുന്നു എന്നതാണ് തമാശ. ഭർത്താവിനെ ദൈവ തുല്യമായി കാണുന്നവർ. 'സിംഹാസനത്തിന്റെ അടിമകൾ' എന്നാണ് ഞാൻ അവരെപ്പറ്റി പറയാറുള്ളത്. സ്വന്തം ആഗ്രഹങ്ങളും അഭിപ്രായങ്ങളും ഉള്ളിലൊതുക്കി രാജാവ് പറയുന്നതെന്തും അക്ഷരം പ്രതി അനുസരിക്കുന്ന നന്ദിയുള്ള അടിമ...അത് കണ്ടിട്ട് ആനന്ദപുളകിതനാകുന്ന ഭർത്താവ്.

എന്റെ വിവാഹ സമയത്ത് എന്റെ ഉമ്മയും ഉമ്മയുടെ സഹോദരിമാരും എന്നെ ഉപദേശിച്ചതനുസരിച്ച് വിവാഹശേഷം ഞാനും നന്ദിയുള്ള അടിമയായി അഭിനയിച്ചു ആദ്യ നാളുകളിൽ. അഭിനയം എനിക്ക് തന്നെ മടുത്തു തുടങ്ങിയപ്പോൾ അല്ലെങ്കിൽ, എന്റെ പാത ഇതല്ല എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയപ്പോ മുതൽ ഞാൻ പ്രതികരിച്ചു തുടങ്ങി. ഞാൻ സ്വയം മാറുകയും അതോടൊപ്പം എന്റെ ഉമ്മയെയും സഹോദരിയേയും മാറാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. എന്റെ മാറ്റം ആർക്കും തീരെ പിടിച്ചില്ല എന്ന് മാത്രമല്ല, ഞാൻ ചെയ്യുന്നത് വലിയ പാപമാണെന്ന് എന്നെ അവർ ഉപദേശിക്കാനും തുടങ്ങി. പിന്നെ ഒരു ചോദ്യവും "ആണുങ്ങൾ പുറത്തുപോയി ഭക്ഷണത്തിനുള്ള വക കൊണ്ട് വരികയും വേണം അതുകഴിഞ്ഞിട്ട് വീട്ടിലെ ജോലിയും ചെയ്യണോ?" ശരിയാണ്, ന്യായമായ ചോദ്യം. വീട്ടിലെ ജോലികളും മക്കളുടെ കാര്യങ്ങളും എല്ലാം രണ്ടുപേരുടെയും ഉത്തരവാദിത്വമാണെന്ന് വാദിക്കാൻ ശ്രമിച്ചതിനാണ് ഈ ചോദ്യം. ശരി, ഒരാൾക്ക് മാത്രം വരുമാനമുള്ള വീട്ടിൽ മറ്റെയാൾ വീട്ടുജോലിചെയ്യട്ടെ അല്ലെ..? പക്ഷെ ഇവർ എന്തിനാണ് ഓരോ കാര്യം ചെയ്യുമ്പോഴും അനുവാദം ചോദിക്കുന്നത്..? വിവാഹം ഉറപ്പിച്ചു കഴിയുന്നതുമുതൽ കേൾക്കേണ്ടി വരുന്നതാണിത്, അനുവാദം ചോദിക്കൽ. എന്തിനും ഏതിനും ,എവിടെ പോകണമെങ്കിലും, വീടിനു പുറത്തിറങ്ങണമെങ്കിൽ പോലും അനുവാദം ചോദിക്കണം. ഇങ്ങനെ അനുവാദം കൊടുത്തുകൊടുത്ത് പുരുഷന്മാർക്ക് അതൊരു ഹരമായി മാറും, പിന്നെ എന്നോട് ചോദിച്ചില്ലല്ലോ പറഞ്ഞില്ലല്ലോ എന്നൊക്കെയാവും.

സ്വന്തം പെണ്മക്കളെ കൊഞ്ചിച്ചു ലാളിച്ചു വളർത്തുന്നത് വേറൊരു വീട്ടിലെ അടുക്കളക്കാരിയാക്കാനാണോ? മകൻ വിവാഹം കഴിക്കുമ്പോ വീട്ടിലൊരു പുതിയ ജോലിക്കാരിയെ നിയമിച്ച സന്തോഷമാണ് അമ്മക്കും അച്ഛനും ഇത് ശരിയാണോ? ഒരു വീട്ടിലെ അംഗമെന്ന നിലയിൽ വീട്ടിലെ ജോലികളിൽ പങ്കാളിത്തം വേണം പക്ഷെ അതിനു പകരം അതുവരെ സ്വന്തം വീട്ടിലെ രാജകുമാരിയായിരുന്നവളെ, അവൾക്ക് ഒട്ടും പരിചിതമല്ലാത്ത മറ്റൊരു നാട്ടിൽ.. മറ്റൊരു കുടുംബത്തിൽ.. മറ്റൊരു ജീവിതസാഹചര്യത്തിൽ..ഏതൊക്കെയോ കുറെ ആളുകളുടെ ഇടയിൽ കൊണ്ട് വന്നിട്ട് ആ വീട്ടിലെ അടുക്കളയുടെ മുഴുവൻ ഉത്തരവാദിത്വങ്ങളും ഏല്പിച്ചു കൊടുത്തിട്ട്, അവിടെയുള്ള ആളുകളുടെ ഇഷ്ടമനുസരിച്ചു വെച്ചുവിളമ്പാൻ ഏൽപ്പിച്ചാൽ..?ഒരു ജോലിക്കാരിയുടെ വില പോലും കൊടുക്കാതിരിക്കുകയും ചെയ്തതിനെല്ലാം കുറ്റം കണ്ടുപിടിക്കുകയും ചെയ്താൽ..? എന്തായിരിക്കും ആ കുട്ടിയുടെ അവസ്ഥ? എന്തായാലും ഇങ്ങനെ ഒരു സാഹചര്യം ആൺകുട്ടികൾക്ക് നേരിടവണ്ടിവരുന്നില്ലല്ലോ

സ്ത്രീ-പുരുഷ സമത്വത്തിനായി അനേകമാളുകൾ പോരാടുന്നുണ്ട്. സ്ത്രീകൾക്കനുകൂലമായി ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ നടപ്പിലാക്കുന്നുമുണ്ട്. ശാരീരിക-മാനസിക ഘടനകളിൽ വ്യത്യസ്ഥരായതിനാൽ സമത്വം വേണമെന്ന് ഞാൻ പറയില്ല. പക്ഷെ സ്ത്രീയായാലും പുരുഷനായാലും സ്വയം പര്യാപ്തതയിലെത്തേണ്ടത് അത്യാവശ്യമാണ്. അതിനിപ്പോ അക്കാദമിക് വിദ്യാഭ്യാസം തന്നെ വേണമെന്നില്ല. ഓരോരുത്തർക്കും ഓരോ രീതിയിലുള്ള കഴിവുകളാവും ഉണ്ടാവുക. അത് മനസ്സിലാക്കി മുന്നോട്ടു പോവുകയും ഒരു തൊഴിൽ കണ്ടെത്തുകയും ചെയ്യാമല്ലോ. എന്നാൽ ഈ കഴിവ്‌ വളർത്തിക്കൊണ്ടു വരുന്നതിൽ മാതാപിതാക്കൾക്ക് നല്ലൊരു പങ്കുണ്ട്. തല്ലിപ്പഴുപ്പിച്ചു ഡോക്ടറും എൻജിനീയറും ആക്കാൻ നോക്കാതെ ആ കുട്ടിയെ അറിയാൻ ശ്രമിക്കുക, കഴിവുകൾ മനസ്സിലാക്കി പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുക, അതിൽ ഉയരങ്ങളിലേക്കെത്തിച്ചേരാൻ സഹായിക്കുക. അതാണ് മാതാപിതാക്കൾക്ക് മക്കൾക്ക് കൊടുക്കാൻ പറ്റിയ ഏറ്റവും വലിയ സമ്മാനം.

ആൺകുട്ടിയായാലും പെൺകുട്ടിയായാലും വീട്ടിലെ ഉത്തരവാദിത്വങ്ങൾ എല്ലാവർക്കുമുണ്ട്. ഭക്ഷണമുണ്ടാക്കലും വീട് വൃത്തിയായി സൂക്ഷിക്കേണ്ടതും എല്ലാം എല്ലാവരുടെയും ആവശ്യമാണ് അല്ലെ..? അപ്പൊ ഉത്തരവാദിത്വങ്ങളും എല്ലാവരുടേതുമാണ് എന്നാണ് കുട്ടികളെ പഠിപ്പിക്കേണ്ടത്. വേറൊരു വീട്ടിലെ അടുക്കളപ്പണിക്കാരി ആക്കാനല്ല പെൺകുട്ടികളെ വളർത്തേണ്ടത്. ഈ ഒരു ചിന്താഗതി മതി പെൺകുട്ടികൾക്ക് വിദ്യാഭ്യാസത്തിൽ താല്പര്യം കുറയാൻ.. നേരെ തിരിച്ചും വരാം പഠിച്ചില്ലെങ്കിൽ അടുക്കളപ്പണി ചെയ്യേണ്ടി വരുമല്ലോ എന്ന് കരുതുന്ന കുട്ടികളുമുണ്ട്‌(പാചകവും വീട് നോക്കുന്നതും മോശമായ ജോലിയാണെന്നല്ല ). ഒന്നുകിൽ പഠനത്തിൽ അവർക്ക് വേണ്ട സഹായം ചെയ്യണം അല്ലെങ്കിൽ അവർക്ക് താല്പര്യമുള്ള ഏതെങ്കിലും മേഖലയിൽ തൊഴിൽ കണ്ടെത്താൻ സഹായിക്കണം, ഇത് മാതാപിതാക്കളുടെ നിർബന്ധമായ ഉത്തരവാദിത്വം ആണെന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ വിവാഹ ശേഷവും അവർക്ക് ജീവിക്കാനുള്ള പണം മാതാപിതാക്കൾ കൊടുക്കണം. വിവാഹ ശേഷം മകൾ മകളല്ലാതാവുന്നില്ലല്ലോ. പെൺകുട്ടികളെ വിവാഹം കഴിപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ അവരോടുള്ള എല്ലാ ഉത്തരവാദിത്വങ്ങളും കഴിഞ്ഞു എന്ന് വിശ്വസിക്കുന്ന മാതാപിതാക്കളാണ് അധികവും. പിന്നീട് അവൾ സന്തോഷവതിയാണോ എന്നുപോലും അവർ അന്വേഷിക്കാറില്ല.

വിവാഹ ശേഷം പുരുഷന്മാർ വീടിനുള്ളിൽ 'വികലാംഗരും' സ്ത്രീകൾ അവരെ ശുശ്രൂഷിക്കുന്ന നഴ്‌സുമാരും ആയി മാറുന്നു, പുരുഷന്മാർ പഴയതിനേക്കാൾ നന്നായി ജീവിതം ആഘോഷിക്കുമ്പോ സ്ത്രീകളുടെ ജീവിതം അടുക്കളയിലും ഭർതൃ മാതാവിന്റെയും ബന്ധുക്കളുടെയും ശകാരങ്ങൾക്കും കുറ്റം പറച്ചിലിനുമിടയിലായി ദുസ്സഹമായി തുടങ്ങും. പരാതികളും പരിഭവങ്ങളും ഒന്ന് കേൾക്കാൻ പോലും അവർക്കാരുമില്ലാതാവും. ഒന്ന് പുറത്തേക്കു പോകാനോ വീട്ടുപണികളിൽ നിന്ന് മാറി നിക്കാനോ ആകാതെ അവർക്ക് ആ വീട് ജയിലു പോലെ അനുഭവപ്പെടും. ചിലർ സഹിക്കും.. ചിലർ പോരാടും.. ചിലർ അവകാശങ്ങൾ നേടിയെടുക്കും.. ചിലർ ജീവിതം തന്നെ അവസാനിപ്പിക്കും (ഇതിനർത്ഥം എല്ലാ വീടുകളിലും ഇങ്ങനെയാണെന്നല്ല). വിവാഹ ശേഷം സുഹൃത്തുക്കളെപ്പോലും നഷ്ടപ്പെട്ടവരായിരിക്കും അവർ. ഒന്ന് മനസ്സ് തുറന്നു സംസാരിക്കാൻ പോലും അവൾക്ക് ആരുമുണ്ടാകില്ല. അങ്ങനെ മാനസികമായും ശാരീരികമായും തളർന്നു ജീവിതത്തിനും മരണത്തിനുമിടയിലുള്ള നിമിഷങ്ങളിലായിരിക്കും അവർ തനിക്കൊരു ജോലിയില്ലല്ലോ പഠിച്ചില്ലല്ലോ എന്നൊക്കെ ചിന്തിക്കുന്നതും വീണ്ടും പഠിക്കാനും പത്തുരൂപയെങ്കിലും സ്വന്തമായി കൊണ്ടുവന്നിട്ട് ആ വീട്ടിൽ തനിക്കും ഒരു അംഗീകാരം കിട്ടണമെന്നും ആഗ്രഹിക്കുന്നത്. അപ്പോഴും പ്രശ്നങ്ങളല്ലേ പഠിക്കാൻ പോകാനും ജോലിക്കു പോകാനും പിന്നെയും ആരുടെയൊക്കെ അനുവാദം വാങ്ങണം..? പിന്നെയും എന്തൊക്കെ ത്യാഗം സഹിച്ചാലാണ് അവൾക്ക് അവളുടെ ലക്ഷ്യത്തിലേക്കെത്തിച്ചേരാൻ സാധിക്കുക ?

ഇനിയും നമ്മുടെ പെൺമക്കളെ ഇത്തരം സാഹചര്യങ്ങളിലേക്ക് തള്ളി വിടണോ..? കടം വാങ്ങിയും വീട് പണയപ്പെടുത്തിയും ലക്ഷങ്ങൾ മുടക്കി ആർഭാട വിവാഹവും സൽക്കാരങ്ങളും നടത്തി കാറും സ്വർണവുമായി അടുക്കളയിലെ ഇരുട്ടിലേക്ക് അയക്കാതെ ആ പണം അവളുടെ വിദ്യാഭ്യാസത്തിനുപയോഗിച്ചൂടെ..? അവളുടെ ലക്ഷ്യങ്ങളിലേക്കെത്താൻ കുറച്ചു പണം ചെലവാക്കിക്കൂടെ..?

അപ്പൊ ഇനി എന്റെ സുഹൃത്ത് പറഞ്ഞതുപോലെ മുപ്പതുകളിലെത്താൻ കാത്തു നിൽക്കണോ.. തിരിച്ചറിവുണ്ടാവാൻ..?

ആശംസകളോടെ

ആമിന